مشـغولیت و مسـؤولیت

الإمام علیّ علیه السلام کُنْ مَشْغـُولاً بِمـا أَنـْتَ عـَنْهُ مَسـْؤُولٌ. حدیث امام عـلى علیه السلام فرمود: به کارى مشـغول باش که از آن سؤال خواهى شد. کار و اشتغال، «وقت» انسان را پر مى کند. اگر کار مهمترى پیش آید، با «کمبود وقت» مواجه مى شویم، چون فرصتها را، صرف کارى کرده ایم که اگر هم «مهم» بوده، «مهم تر» نبوده است. پس اهم و مهم کردن کارها و اولویت بندى امور، هم جلوى پشیمانى هاى بعدى را مى گیرد و هم «نیرو»، «فرصت»، «امکانات» و «جوانى»، صرف کارى مى شود که بهتر و لازم تر است. اگر فردا، درباره چیزهایى مورد سؤال قرار بگیریم که به آنها نیندیشیده و نپرداخته ایم، چه خواهیم کرد؟ یا اگر آنچه را مهم پنداشته ایم، فردا معلوم شود که چندان اهمیت و ارزشى نداشته که خودمان و عمرمان و فکر و تلاشمان را خرج آن کرده ایم، آن وقت چه؟... قطعا حسرت و افسوس خواهیم خورد. این که «عمر و جوانى» را در کجا خرج کرده ایم، از کجا «پول» درآورده ایم و در چه راهى مصرف کرده ایم، اینکه رفتارمان با «پدر و مادر» چگونه بوده است، به قول و قرارهایمان تا چه حد وفا کرده ایم و ذهن انسان هاى متعهّد را مشغول مى سازد. اینها از جمله امورى اند که نسبت به آنها مسؤولیم و در قیامت هم از آنها «سؤال» خواهد شد. آیا «مشغولیت» ما در ارتباط با «مسؤولیت» ماست؟!